İçsel mutluluğu yakalayanlarımız, başkalarının övgü ve onayına, materyal değerlere ihtiyaç duymadan kendisini değerli, güvenli, sağlıklı, huzurlu, sevmeye ve sevilmeye layık hisseder.

Dış mutluluksa, kaynağını dışarıdan alır.

Diğer insanların aşkına, iyi sözlerine, övgülerine bağımlıdır.

Dış mutlulukta; para, prestij, şık giysiler, pahalı ev ve arabalara gereksinim duyulur. Onlarsız, yeterince değerli, güvenli , sevmeye ve sevilmeye layık hissetmek zorlaşır.

Yaşamda her şey gibi, mutluluk da bir denge işidir.

Bizlere, iki mutluluk türü de gereklidir; aşırı uçlara savrulmadıkça!

Örneğin, iç mutluluğumuzu geliştirme adına kendimizi hayattan tümüyle soyutlamak, bir süre sonra beraberinde, yalnızlık ve hayata yabancılaşma getirir.

Çünkü dış dünya, iç dünyamızı besler.

Herkesin, başkalarının sevgisine, ilgisine, bilgisine,desteğine, yaşam tecrübesine ihtiyacı vardır.

Sadece dış mutluluğa odaklanmaksa, aşkın, ilginin, övgünün, paranın ve prestiijin kaybı halince, mutluluğu da kolayca yitirmemize yol açar.

Dengeyi kurabildiğimizde, çok sevdiğimiz birisinin yanında kendimizi daha mutlu ve değerli hissedebiliriz.

Onun varlığı yaşamımızı zenginleştirir.

Ama onun yokluğunda dağılmaz ve mutlu olmayı sürdürebiliriz.

Elbette dış mutluluğun elde edilmesi, iç mutluluğu geliştirmekten daha kolaydır.

Çünkü iç mutluluk, bir emek işidir.

Kendimizi tanımayı, duygu, düşünce ve davranışlarımızı doğru yönetebilmeyi,sağlıklı ilişkiler kurmayı, özgüvenimizi inşa etmeyi, cesaret, sabır, kararlılık, disiplin gibi erdemleri kazanmayı gerektirir.

Neyse ki, iç mutluluk, geliştirilebilir bir değerdir.

En güzel yanıysa, kolay kolay kaybedilemez, başkaları tarafından çalınamaz oluşudur.

Dışarıda en soğuk fırtınalar kopsa da, iç mutluluğa sahip olanlarımızın, ruhları kolay kolay üşümez!